انجمن زیست شناسی

در سال 1988 تعداد 5 میلیارد انسان در حال زیستن بر روی زمین بوده اند و تا سال 2012 این جمعیت بالغ بر 7 میلیارد شده است و در آینده نیز بیشتر خواهد شد که همه آنها نیاز به غذا، پوشاک و مسکن برای ادامه حیات دارند. برای اینکه حیات انسان ها تضمین شود اکثریت ما نیاز داریم نه تنها روشهای پرورشی گیاهان را بیاموزیم بلکه ناچاریم استفاده از گیاهان را در جهت تصفیه آب های آلوده و نحوه استفاده مجدد از زمین های زراعی و زیباسازی مناطق شهرنشین را بیاموزیم.به علاوه همه ما باید بدانیم که چگونه می توان کشت انواع گیاهان را که در نتیجه افزایش سرسام آور ساکنین زمین رو به کاهش است، افزایش داد.

به عقیده بسیاری، انسان در آینده شانس کمی دارد که خودش را از دست خود رهایی بخشد و لذا ممکن است نیاز به مهاجرت به سایر سیارات را پیدا کند. اگر چنین باشد جلبک های میکروسکوپی در سفرهای فضایی نقش حیاتی ایفا خواهند کرد. برای چندین سال است که آزمایشات به چنین تولید کننده های اکسیژنی که اصطلاحا «ژنراتورهای اکسیژن» نامیده می شوند، پیشرفت هایی داشته است. مخزن های آب محتوی جلبک های سبز کوچک در سفینه های فضایی تعبیه شده و برای مدتی در معرض نور قرار می گیرند. این جلبک نه تنها اکسیژن را برای تنفس ساکنین سفینه فراهم میکند بلکه دی اکسید کربن حاصل از تنفس آنها را نیز مصرف می کند. به علاوه همان طور که آنها زیاد می شوند، جلبک های اضافه می توانند به وسیله نوعی میگو مورد تغذیه قرار گیرند. این میگو ها نیز به نوبه خود تکثیر شده و غذا برای فضانوردان تأمین می شود. مواد زاید نیز به وسیله میکروارگانیسم های مختلف به چرخه در می آیند. هنگامی که این بسته خودکفا وجود داشته باشد، طول زمانی سفینه ها به طور چشم گیری افزایش می یابد و اینگونه است که نیازی به حمل مخازن سنگین اکسژن و همچنین ذخیره مواد غذایی در پایگاه های فضایی ندارد.

نظرات شما عزیزان:

amany